Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Een onbehaaglijk gevoel
van een bedrogen maar slimme man
Ik wist al sinds maart dat Zij voor een operator, die haar inwerkte op haar nieuwe werkplek, viel . Ik was teneergeslagen vanwege het feit dat ik de indruk had dat zij daartegen vocht zoals ze eerder deed in het verleden en destijds onze relatie wel voorop zette door openhartig te blijven. Dit was ook 8 jaar lang de kracht van onze relatie tot de dag dat zij terugkwam van een cursus.
In vijf dagen tijd tijdens deze cursus waarbij die vlam ook aanwezig was, draaide haar belevingswereld volledig om en kwam zij afgelopen vrijdag als een ander mens naar huis.
Ik had eerder vrijdag het hele huis schoongemaakt, de was gedraaid en opgevouwen, vervolgens een bos bloemen gehaald om haar te verwelkomen en een kaartje voor haar gekocht waarin ik schreef verheugd te zijn dat zij weer naar huis kwam.
Toen ze me geparkeerd voor de garage opbelde en vroeg of ik naar beneden wilde komen om haar koffer naar boven te dragen, kreeg ik een heftig en onbehaaglijk gevoel. Haar stem klonk zó anders dan normaal.
Ik ging naar beneden, liep de hoek om en zag haar in de verte staan voor de parkeergarage. Hoe dichter ik naar haar toe liep, hoe onbehaaglijker ik me begon te voelen. Toen ik voor haar stond en haar ondanks al mijn stijfstaande voelsprieten wilde kussen, draaide ze haar hoofd deels weg en zoende mij op mijn wang. Ik tilde haar koffers naar boven terwijl zij de auto de garage inreed. Eenmaal boven gekomen, kwam ze het huis via de keuken binnen en zag de bloemen staan.
Gewoontegetrouw springt ze om mijn nek en begint me hartstochtelijk te zoenen. Echter, ditmaal keek ze stoïcijns naar het boeket, keek naar de voorzijde van het kaartje, zei niks, pakte de bloemen uit, knipte het uiteinde schuin af en plaatste ze terug in de pot en zei verder niks. Wederom kreeg ik dat onbehaaglijke gevoel. Hetzelfde gevoel dat ik eerder vorige week op dinsdagnacht kreeg toen ik in bed lag.
Flashback:
Ik werd om 00:00 uur 's nachts wakker en voelde een negatieve energie. Ik keek naar mijn mobiel die op mijn nachtkastje lag en zag dat ik een sms'je had. Daarin stond: "Hi honnie, ik mis je en wil het liefst nu in je armen liggen."
Later kwam uit haar eigen relaas uit dat zij rond die tijd met haar hart en ziel in werkelijkheid bij die operator was... en wel aan de bar van dat conferentieoord waar zij de cursus had. Maar zij wilde mij een rad voor ogen draaien door het sms'je, uit angst dat ik er vroegtijdig zou achterkomen wat er werkelijk speelde.
Op die vrijdagmiddag, haar laatste cursusdag, had ik haar gebeld en gevraagd of zij zin had om uit te gaan eten en om hoe laat? Zij sms'te om 19:00 uur. Toen wij in het Griekse restaurant zaten, keek ik haar aan en zag aan haar blik dat zij anders naar me keek dan gewoonlijk. Op dat moment kreeg ik inderdaad de bevestiging dat er iets helemaal mis was in haar gevoel voor mij.
Toen wij later thuiskwamen ging ik op één van de twee banken zitten. Normaal komt ze altijd tegen me aanzitten, maar nu ging ze op het uiterste uiteinde van de andere bank zitten. We hebben gepraat over de cursus, maar merkte dat zij zich ongemakkelijk voelde. Ik wist op dat moment dat zij tegen haar gevoelens vocht en wanhopig probeerde om ongemerkt te blijven. Maar ik ken haar te lang om te weten en te voelen dat er iets loos was, maar ik zei bewust niets om te kijken of zij ervoor uit zou komen dat in haar gevoel voor mij na vijf dagen intensieve cursus in aanwezigheid van haar fling iets drastisch was veranderd. Zij voelde zich doodmoe, en we zijn toen naar de slaapkamer gegaan. We kleedden ons uit en ik zag dat ze een stuk magerder was dan een week geleden. Blijkbaar was ze daar in dat conferentieoord een gigantische strijd met zichzelf en haar gevoelens voor zowel mij als hem aan het leveren. Ze had overigens ook weer veel last van haar darmen en haar vaginale ontsteking; iets wat haar gebeurt als ze onder andere onder stress staat.
Normaal als zij een paar dagen weg is, en we gaan naar bed, kruipt ze heel dicht tegen me aan om te tonen dat zij mij gemist heeft. Dit keer draaide ze zich meteen om naar het andere uiterste van de bedrand en viel in slaap.
Wederom kreeg ik dat "unheimliche" gevoel. Ik draaide me om naar de andere rand van het bed en viel op mijn beurt onrustig in slaap. Ik heb die nacht bijzonder slecht geslapen en in heel mijn wezen voelde ik dat een 8 jaar lange relatie tot een einde was gekomen.
Ik werd zaterdag om 8.00 uur wakker en ging naar beneden voor een bakje koffie en sigaretten. Toen ik na een kwartier naar de wc wilde, zat zij plotsklaps daar. Ik schrok me rot. Ik zei liefje: Hoe gaat het met je? Terwijl ik haar een kus gaf. Zij draaide half haar gezicht weg en antwoordde: "Ja, gaat wel".
Nadat zij het toilet verliet, ging ik. Toen ik eruit kwam, liep ik naar boven en zag dat zij op bed ging liggen met haar rug naar mij toe. Ik ging aan mijn kant liggen en raakte haar schouders aan. Ik vroeg haar: Wat is er aan de hand, liefje? Zij antwoordde: "Ik weet niet". Ik vroeg haar: "Heb je zorgen?". Zij antwoordde: "Misschien". Ik zei daarop: "Heeft het iets met ons te maken? " Zij antwoordde: "Wat denk jij dat er aan de hand is?" Ik had geen zin in vraag-antwoord-spelletjes en zei: "Wat ik denk is dat een week cursus in een fancy hotel waarbij die Adriaan aanwezig was en waar jij al maanden "gevoelens" voor hebt, jou in volledige verwarring heeft gebracht!" Daarop begon zij spontaan te huilen.
Na een tijdje vroeg ik haar: "En wat nu?" Ze begon nog harder te huilen en antwoordde: "Ik weet het niet, ik weet het niet, ik ben zo verward."
Maandenlang loop ik al tegen deze gevoelens voor hem te vechten, maar het wil maar niet weg"! Zij vroeg na een poosje: "Hoe kon jij het weten"?
Ik zei: "Ik wist het in maart al, toen je bij je nieuwe werkgever begon. Ik hoorde iets te vaak dezelfde naam vallen en tegelijkertijd je ogen glinsteren en wist dat daar iets aan de hand was. Daarnaast was zijn foto als screensaver op jouw werkmobiel wel erg overduidelijk. Toen jij me afgelopen dinsdagnacht sms'te dat je me miste, voelde ik een onzichtbare hand mijn keel dichtknijpen en kreeg ik het gevoel dat er iets niet in orde was. Heb je mij echt gemist of niet?"
Zij antwoordde: "Dat had ik niet moeten doen! Ik voelde dat jij voelde dat er iets totaal mis was tijdens de cursus en probeerde via dat sms'je jouw gevoel te misleiden." Ik antwoordde: "Juist door dat gekunstelde sms'je wist ik dat er iets niet pluis was." Wederom begon zij schokkend te huilen liggend op bed. Ik vroeg haar: "Wat wil je?" Zij antwoordde: "Ik weet het niet, alles wat ik nu zeg is irrationeel." Ik zei daarop: "Dat geeft niets lieverd, zeg me gewoon wat je hart je ingeeft op dit moment. " Een ijzige stilte viel en het bleef een tijdje zo. Toen vroeg ik haar: "Bij wie zou je nu het liefste willen zijn, bij mij of bij hem?" Heel hard huilend antwoordde zij: "Bij hem!"
Ik voelde het bed onder me wegzakken en liep verbijsterd weg naar beneden om een sigaret en een borreltje te nemen om dit alles te verwerken. Zij kwam me achterna en ging huilend tegenover me op bank zitten.
Ik keek haar in haar ogen aan die vol tranen stonden. Ik zei tegen haar: "Weet je lieverd, ik kan met hart en ziel voor het behoud van onze relatie vechten, maar ik kan niet vechten tegen telkens terugkomende verliefdheden."
Zij keek naar de bloemen en zei:"Mooie bloemen, ze lijken op die wij aan Fransje hebben gegeven!" Ik zei:"Ja.. inderdaad, mooie bloemen, maar waar is je oog voor detail gebleven? Normaal kijk je altijd nieuwsgierig naar de achterkant van een kaartje die in de bloemenbos verborgen zit." Zij stond op en liep naar de bloemen, pakte het kaartje en keek naar de achterkant waarop stond: "Ik ben blij dat je weer thuis bent, maar ook je lieflijke scheetjes (darmziekte) heb ik met hart en ziel gemist!"
Ze keek me ijskoud aan en zei: "Toen ik gisteren thuiskwam en een schoon en net huis aantrof met ook nog eens bloemen, dacht ik tegelijkertijd: Het is te laat, het doet me niets meer."
Wederom zakte de bank waarop ik zat voor mijn gevoel onder mijn kont vandaan." Ze ging ver van mij af op de bank zitten en zei: "De rek is eruit, ik wil niet meer verder met jou, ik voel me zo leeg, onze relatie is al tijdenlang een sleur, een gewoontepatroon waarbij ik het gevoel heb dat ik alles in mijn eentje moet doen.
Tot voor kort raakte ik bij de gedachte om jou te verliezen in paniek, maar nu na 5 dagen cursus in zijn bijzijn, had ik dat gevoel niet meer... het is over, ik wil niet meer verder met jou. Ik hou van je, maar niet meer als mijn partner!!."
Flashback:
Ik kreeg afgelopen vrijdagnacht om een uur of 1 's nachts het onbedwingbare gevoel om te weten wie van de twee nu precies het initiatief had genomen tot deze verleidingstango dat nu al maanden duurde. Omdat ik toen niet kon slapen en zij niet uit de kast wilde komen die avond, ben ik uit bed gestapt om mijn gevoel bevestigd te zien. Zij heeft 2 mobiele telefoons. Eén van haarzelf en één van haar werk en beiden lagen op de keukentafel. Ik wist van haar dat zij haar bestanden 1 keer per halfjaar wiste als beide telefoons vol zaten. Ik ging naar beneden en ben gaan kijken naar Ontvangen Berichten, Verstuurde Berichten, Ingekomen Oproepen en Uitgaande oproepen.
Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken bij het lezen van haar verstuurde berichten en de tranen schoten in mijn ogen. Die nacht dat zij mij sms'te en schreef dat zij mij miste en ik dat onbehaaglijke gevoel had, volgde een andere sms'je naar die Adriaan met de vraag of hij nog wakker was. Ik durfde niet te kijken naar het antwoord en te bedenken wat er daarna eventueel gebeurd zou kunnen zijn. Ik kreeg een huilbui in combinatie met een woedeaanval. Ik ging na de tranen weggeveegd en mijn woede onder controle te hebben, weer naar bed waar zij aan de uiterste buitenkant van het bed in elkaar gedoken lag.
Ik ging aan mijn kant liggen en viel stil huilend in slaap.
Om kwart over 7 's morgens ging een irritante carrouselgeluid af waar ik wakker van werd. Ik probeerde halfslaperig te achterhalen waar dat geluid vandaan kwam. Ik keek eerst naar het voeteneind waar haar koffer lag, maar daar kwam het geluid niet vandaan. Saskia zelf hoorde niets omdat zij altijd met oordopjes slaapt omdat ze van elk geluid wakker wordt (en van mijn gesnurk). Ik ging naar beneden en zag dat het geluid van haar mobiele telefoon kwam. Zij had vergeten de wekker uit te doen die zij ingesteld had voor de cursus.
Op dat moment was ik toch nieuwsgierig naar het antwoord van Adriaan op haar berichtje of hij nog wakker was? Tot mijn ontsteltenis zag ik dat alle berichten op beide telefoons gewist waren. Zij is na mij 's nachts verschrikt wakker geworden omdat zij vergeten was de boel te wissen voordat zij thuiskwam. Dat was het moment dat ik zeker wist dat ze voorlopig nog niet van plan was om mij te vertellen wat er werkelijk aan de hand was en dat ik degene moest zijn die alles uit haar moest gaan trekken!!
Terug in de chronologie:
Ik keek haar totaal verdwaasd en beduusd aan en zei: "Heeft hij je emotioneel onder druk gezet?" Nee, zei ze, "hij was heel discreet en begripvol." Ik vroeg of hij getrouwd was en kinderen had? Ze zei dat hij in echtscheiding lag en dat maakte het voor haar ook zo verdomd moeilijk. Het maakt eigenlijk niet uit zei ze, hij had net zo goed Hans of Theo kunnen heten.
Feit bleef dat zij die man nodig had om van mij emotioneel los te geraken.
Ik zei tegen haar: Hoe zit het dan volgende week met de vervolgcursus, is hij er dan ook bij? Nee, zei ze, volgende week is hij er niet bij omdat hij de inhoud al eerder heeft gehad. Maar waarom is hij dan überhaupt naar die cursus gegaan? Het bleef lang stil en ik wist dat hij erheen was gegaan alleen voor haar!
Alles werd mij duidelijk en helder. Ze keek al weken uit naar de cursus en hij waarschijnlijk ook. Met de hele groep ver weg in een conferentieoord met veel groen en woud... prachtig weer.. een vakantiegevoel. Overdag een intensieve lesprogramma, in de middag een wandeling door de bossen waarbij zij en hij zich van de grote groep scheidden om met elkaar te keuvelen en in elkaar op te gaan. Dan een diner en in de avonduren nog een korte vervolgcursus, gevolgd door een afsluiting onder het genot van een drankje aan de hotelbar tot een uur of 1 's nachts. En dat 5 dagen lang... kortom alle ingrediënten voor een roze wolk.
Ik werd tegelijkertijd verdrietig en misselijk bij die gedachte. De tranen sprongen in mijn ogen. Elk woord dat uit haar mond kwam voelde als een messteek in mijn rug aan. Ik vroeg haar vervolgens binnen welk termijn zij wilde dat ik wegging? Ze keek mijn heel even verschrikt en/of verbaasd aan. Waarschijnlijk heb ik het haar door die vraagstelling een stuk makkelijker gemaakt.
Het is nogal wat als je tegen je partner zegt;"ik wil dat je nu vertrekt" of wat dan ook. Die schrik ging over in twijfel en zei: "Nou je hoeft niet meteen weg, ik ben straks toch nog een week op cursus. Als ik terugkom zien we dan wel weer." Daaropvolgend: "Ik hou nog steeds van je, maar niet als partner!"
Samen zaten wij beiden op een eigen bank beiden voor ons uitkijkend verzonken in eigen gedachten. Zij op haar roze wolk en opgelucht dat het hoge woord eruit was, ik in een diep donker gat met een gevoel alsof een rotssblok mijn hart fijn drukte. Een uur verstreek zonder dat iemand ook maar iets zei of deed.
Ik wist dat zij die zaterdagmiddag een koffie-uurtje had met haar moeder bij een cafe-restaurant aan de Torenstraat en vroeg haar wanneer zij naar die afspraak ging? Ze keek naar de klok. Het was kwart voor twaalf. Ze antwoordde dat zij daar om een uur 1 heen zou gaan, stond op en ging naar boven om te douchen.
Ik ging een kwartier later ook naar boven en zag dat zij net uit de douche kwam. Ik kleedde me uit en ging ook douchen. Toen ik klaar was had zij zich inmiddels omgekleed en had haar haren geföhnd.
Ze zag er prachtig uit, mooi gekleed en haar gezicht straalde van gelukzaligheid en opluchting. Ze gaf me een kus op mijn wang en begaf zich naar de afspraak met haar moeder. Op het moment dat zij de deur dichttrok en ik haar voetstappen langzaam hoorde wegebben, schoot de brok in mijn keel en stroomden mijn ogen vol tranen.
Ik zette een CD van Cheb Khaled op en ging in elkaar gedoken op de bank zitten. Langzaam voelde ik het leven uit mijn lichaam wegvloeien en een immens gevoel van verdriet en leegte maakte zich van mij meester. De schokkende huilbui begon en werd steeds harder, harder en harder. Ik kon bijna geen adem meer halen. Nimmer in mijn leven heb ik zo hard gehuild en de tranen begonnen steeds harder te vloeien terwijl ik hapte naar adem. Een uur ging zo voorbij, toen nog een uur en de tranen bleven maar vloeien.
Om half vier stuurde ik haar een sms dat als zij behoefte had om bij haar moeder te blijven, te dineren of zelfs te blijven slapen, dat ik daar begrip voor had. Ze stuurde een sms'je terug: "Nee, ik kom gewoon naar huis om te koken." Het voelde even alsof alles voor een seconde weer gewoon was en er niets was gebeurd. Echter de bekende afsluitzinnen van de sms'en zoals: 'Tot zo allerliefste, love ya' of tot zo honnie p.s. jij bent het nagerecht, dus bereid je maar voor' bleven achterwege.
Bij dat besef schoten wederom de tranen in mijn ogen en dook ik weer met de benen opgetrokken en mijn armen om mijn hoofd op de bank weg. Ik voelde me zo leeg, zo ontzettend leeg!! Heb daar toch nog een uur zo gezeten terwijl de tranen maar niet op wilden houden. Plots voelde ik een hand op mijn schouder en begon nog harder te huilen en te schokken.
Zij bleef daar ongeveer een minuut staan met de hand op mijn schouder terwijl ik probeerde mijn tranen dit keer wel te bedwingen. Ik verontschuldigde me voor het feit dat zij mij daar zo zag zitten en het niet de bedoeling was dat zij dit alles zou zien. Ze ging naast me zitten, gaf me een tissue, keek mij ijskoud aan en zei verder niets.
Zij stond op en zei dat ze ging koken. Ik vroeg haar zoals gebruikelijk of ik haar kon helpen met de voorbereiding? Dat was niet nodig.
Ik stond op en ging aan de keukentafel zitten en vroeg haar hoe het gesprek met haar moeder verliep? Zij antwoordde: "Ach ja gewoon.. ik heb haar de situatie verteld.. verder niets".
Ik vroeg haar wat haar moeder ervan vond? Ze bleef daarover vaag en gaf eigenlijk geen antwoord. Ze wilde eigenlijk helemaal niet praten. Ik heb het maar zo gelaten. Toen het eten klaar was vroeg ik haar of ik de tafel in de keuken moest opdekken of op de bank voor de tv. Ze zei: "Doe maar op de bank, anders zitten we elkaar maar wat aan te staren."
Zij zat uitbundig te eten terwijl ik probeerde iets door mijn keel te krijgen wat me absoluut niet lukte. Zij had haar bord leeg en vervolgens ruimde ik de tafel af met mijn bord nog vol. Zij nestelde zich vervolgens voor de tv en werkte haar favoriete programma's af (Dancing on Ice etc. etc..)
Ik ging naar boven om op bed te liggen. Ik was totaal uitgeput van het huilen en voelde me leeg. Ik probeerde nog wat in een boek te lezen, maar viel al na 5 minuten met een gekwetste ziel in slaap. Dat zij veel later ook naar bed kwam, heb ik al niet meer gemerkt.
Ik werd zondagmorgen om 5 uur verschrikt wakker en hoopte even dat dit alles slechts een nachtmerrie was. Ik besefte dat het inderdaad geen angstdroom was, maar de bittere realiteit. Ik ging naar beneden en bleef daar tot kwart over 8 lopen mijmeren: "Wat nu??" Na pakweg een uur de strijd met mijn verstand en gevoel te hebben geleverd, had ik voor mezelf een besluit genomen. Deze kwelling kan ik niet langer verduren.
Zij ging die zondag sowieso naar Deventer naar kennissen. Van daaruit zou ze maandag (gisteren) doorrijden naar het conferentieoord wat een kwartier rijden van Deventer ligt. Ik besloot om haar te vertellen dat ik nog deze week hier in haar huis zou blijven, maar dat ik ervoor zou zorgen dat ik vrijdag a.s. in ieder geval mijn kleren, computer, papieren en douchespullen naar mijn onderverhuurde huis zou verplaatsen en daar ook zou blijven slapen. Hoe het vandaar verder zou verlopen zouden we dan wel zien. Met dat besluit in mijn achterhoofd ben ik om een uur of negen weer naar bed gegaan, ben naast haar gaan liggen op mijn zij terwijl ik haar bleef aanstaren bijna een uur lang terwijl zij sliep.
Om een uur of tien werd zij wakker, keek mij in mijn ogen aan, legde haar hand op mijn voorhoofd en zei verder niets. Ze stond op, deed haar pyjama aan en liep naar beneden. Ik probeerde nog wat te slapen, maar vanzelfsprekend lukte dat niet. Om een uur of half 12 liep ik naar beneden en zag dat ze relaxt met een bordje yoghurt voor de tv zat. Ik maakte een kopje koffie, liep naar de woonkamer, begroette haar en ging op de bank zitten. Zij pakte haar bordje op, legde het weg op het aanrecht en zei: Ik ga mijn koffer inpakken en douchen. Ik vroeg haar hoe laat zij wegging vandaag? Ze zei dat ze om half 2 in Zoetermeer de Australische cursusleider, die bij vrienden daar logeerde, ging ophalen om hem bij het conferentieoord af te zetten en vandaar naar de kennissen in Deventer zou gaan.
Ik zei tegen haar dat als zij klaar was met inpakken, ik haar nog even wilde spreken. Ze zei dat dat goed was en ging naar boven. Toen ze klaar was met inpakken kwam ze naar beneden en ging op de bank tegenover me zitten.
Ik deelde met tranen in mijn ogen wat mijn beslissing was. Ze kreeg glazige ogen door mijn tranen, maar zei dat ze zich kon vinden in mijn beslissing om vrijdag naar mijn eigen huis te gaan. Vervolgens zei ze dat ze hoopte dat we nog steeds on speaking terms zouden blijven en dat als ze terug zou komen samen zouden bekijken hoe en wat precies met de verdeling van de inboedel en de auto's. Ze gaf aan de spullen te willen houden en mij af te willen kopen. Wat zij niet wist was dat ik al op de hoogte was van haar inboedelverdeling (volledig in haar voordeel) die zij in excel al eerder had uitgewerkt op haar laptop.
Vervolgens pakte zij haar boek die op tafel lag en begon te lezen, ik op mijn beurt pakte de weekendkrant en ging lezen. Beiden lazen we feitelijk helemaal niets, maar was het een manier om niet verder te praten aangezien de beslissing van haar kant al was genomen. Om half 2 gaf ze aan dat ze moest gaan en of ik haar koffer met kleren, boeken, verzorgingsartikelen en schoenen voor haar naar beneden wilde tillen? Zo gevraagd, zo gedaan. Nadat ik haar koffer in de kofferbak van de Golf plaatste, omhelsde ze me voorzichtig, gaf me een vluchtige kus op mijn wang en op mijn mond, en stapte vervolgens in de auto. Ik draaide me om en liep met gebogen hoofd verdwaasd en gelaten terug naar huis.
Vlak voor ik de hoek omging keek ik nog één keer om en zag dat zij daar nog met de auto stond, terwijl zij in haar achteruitkijkspiegel keek. Ik zwaaide naar haar. Zij zwaaide terug en reed op een roze wolk weg; Mij achterlatend met een gebroken hart.
Abdul
